به گزارش خبرنگار مهر، سه نکته در مورد قرار داد کارلوس کی روش پس از عقد قرارداد وجود دارد که باید در فدراسیون فوتبال روی آن بحث شود و آن نکات این است:
اول اینکه چرا قرارداد کارلوس کی روش شفاف سازی نمی شود؟ در واقع امروز جامعه و افکار عمومی به این باور است که وقتی قراردادهای مربیان و بازیکنان باشگاههای استقلال و پرسپولیس به این سادگی روی خبرگزاری ها و در رسانه ملی افشا می شود چرا قرارداد کی‌روش با چنین رویکردی به اطلاع عموم نمی رسد؟
آیا کی روش تافته ای جدا بافته است؟ آیا افشاگری برای سرخابی ها خوب است اما برای کی روش بد؟ مگر در هر دو قرارداد وزارت ورزش نقش نظارتی نداشته؟ آیا این درست است که دو نوع نگاه برای یک رشته وجود داشته باشد؟ اگر افشای قرارداد سرخابی ها بد بود و اشتباه چرا وزارت مسئولیت آن اشتباه را که هر دو باشگاه را در کورس قهرمانی متضرر کرد به گردن نمی گیرد و اگر خوب بوده و تبعاتی نداشته چرا قرارداد کی روش شفاف سازی نمی‌شود؟
دوم اینکه از لا به لای حرف‌های مسئولین فدراسیون چنین بر می آید که قرارداد کی روش مرحله به مرحله است: به این بخش از مصاحبه عزیزی خادم عضو هیات رییسه فدراسیون فوتبال دقت کنید:" در قرارداد با کی‌روش سه مرحله را برای فسخ قرارداد در نظر گرفته ایم که مرحله اول آن بعد از جام ملتهای آسیا، مرحله دوم تا زمان مشخص شدن وضعیت ایران در مرحله انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه و مرحله سوم آن پایان جام جهانی ۲۰۱۸ است."
این شرطی کردن قرارداد کی روش به شرط موفقیت آیا شرط درستی است؟ یعنی اگر کی‌روش خواست مثل برانکو عمل کند (برانکو تیم امید را به بوسان کره جنوبی برد و همین تیم را نهایتا با تغییراتی بسیار اندک به جام ملتهای آسیای چین برد و در نهایت سه سال بعد به جام جهانی رساند) و تیمی جوان را به جام ملتها ببرد برای کسب تجربه باید چه کند؟ آیا باز هم باید به دنبال بازیکنانی باشیم که به دیالکتیک تاریخ و حکم طبیعت به جام جهانی 2018 روسیه نمی رسند؟
کی روش لای منگنه است او هیچ چیز نداشته باشد حتما یک برنامه ریز خوب است و اگر او را با این نوع نگاه وارد کارزار جام ملتها کنیم فوتبال ایران چه سودی خواهد برد؟ با چنین قراردادی در واقع سازندگی را از کی روش گرفته ایم و جوانگرایی و ریسک آن را برای کی روش چون سمی مهلک دانسته ایم که می تواند قرارداد کی روش را بخورد و تمام کند.
آیا بهتر نبود برای کی روش می نوشتیم که باید از جوانها استفاده کند تا تیم ایران برای آینده آماده شود؟ اصلا به تیم ملی ایران نگاه کرده اید؟ چند بازیکن پرسن و سال داریم؟ نکونام و آندو و خسرو حیدری و پولادی و سید جلال حسینی و صادقی و ... به جام 2018 روسیه می رسند؟ پاسخ منفی است پس از حالا برای چهار سال بعد باید برنامه ریزی کنیم تا بازیکنانی قویتر و بهتر داشته باشیم که تورنمنت های بین المللی دیده باشند نه اینکه در روسیه زانوهایشان بلرزد و از ترس قافیه را ببازند!
با وجود این میانگین سنی باید از امروز دست به کار شویم اما قرارداد کی روش مانع از این کار است و دست او را برای جوانگرایی و ریسک کردن می بنند و به این ترتیب او که یک حرفه ای است قرارداد نقد را به قرارداد نسیه نمی فروشد و بیشتر از بازیکنانی استفاده می کند که همین امروز در اوج بلوغ خودشان بوده باشند نه جوانتر هایی که چهار سال بعد به بلوغ می رسند!
نکته سوم اینجاست: آیا متر مشخصی برای موفقیت کی روش وجود دارد؟ موفقیت برای تیم ملی ایران که 40 سال است قهرمان جام ملتها نشده آیا قهرمانی است؟ و اگر قهرمان نشدیم باید او را با توجه به بند های قرارداد برکنار کنیم؟ آیا نایب قهرمانی هدف است؟ مقام سومی چطور؟ آیا برای سنجش ادامه قرارداد کیفیت فنی مهم است؟ کی روش با این قرارداد تنها به فکر تمدید خواهد بود نه سازندگی کاش او را از لای منگنه بیرون می آوردیم.
نظر شما